Blauwe plekken
- 13 juni 2019
- Blog/Vlog
- M&G Wijkverpleegkundigen
<strong>Ouderenmishandeling. Het komt voor, heel vaak zelfs. Eén op de twintig thuiswonende ouderen heeft er ooit mee te maken gehad en één op de vijftig heeft er as we speak mee te maken. Verschrikkelijk en onvoorstelbaar.
In de jaren dat ik in de zorgsector werk heb ik het nog niet heel vaak meegemaakt. Gelukkig maar, want ik word er razend van. Opgeteld heb ik tweemaal financiële uitbuiting meegemaakt en tweemaal huiselijk geweld, maar er blijven helaas ook veel dingen binnenshuis en ongezien. De casussen die ik heb meegemaakt, verdwijnen nooit meer uit mijn hersenpannetje.
Niet-pluisgevoel
Zeker de allereerste keer dat ik in contact kwam met huiselijk geweld zal nooit van mijn netvlies verdwijnen. Ik voelde al vanaf het begin een niet-pluisgevoel, zo’n gevoel in je hele lichaam dat aangeeft dat er iets niet klopt, maar waar je je vinger niet op kunt leggen. Dat gevoel bleef aanwezig en werd erger naarmate ik vaker bij dit echtpaar over de vloer kwam. Het ging om een echtpaar dat cognitieve gebreken vertoonde, hij erger dan zij.
Ze konden verbaal flink tegen elkaar uitvallen, ook wanneer wij van de wijkverpleging binnen waren. Het leek hun ‘normale’ manier van communiceren. Ze maakten elkaar uit voor van alles, om de kleinste dingen. Als zij bijvoorbeeld een glas water vergat te pakken waar hij zijn medicatie mee kon innemen, kon hij vanuit de ene hoek van de kamer volledig losgaan tegen haar. Waarna zij vanuit de andere hoek van de kamer precies hetzelfde deed. Tien minuten later stonden ze mij samen weer breed glimlachend uit te zwaaien wanneer ik vertrok. Ik kon er nooit helemaal mijn vinger op leggen of dit normaal was voor hen, of dit al twintig jaar zo ging, of dat dit ‘nieuw’ gedrag tegenover elkaar was.
Hij kon volledig losgaan tegen haar. Haar man was in een monster veranderd
Zie. Hoor. Ruik. Signaleer.
Erover praten bleek onmogelijk. Tot het moment dat we mevrouw begonnen te helpen met haar dagelijkse verzorging. Haar lichaam zat onder de blauwe plekken. En dan heb ik het niet over één blauwe buts van tegen een tafel aanstoten, maar werkelijk over een tiental blauwe plekken verspreid over haar armen, borst en hals. En wat doe je dan als zorgprofessional?
Ik ga eerlijk zijn, ik schrok me kapot, want DIT had ik niet verwacht. Ik had wel dat niet-pluis gevoel, maar dit had ik niet zien aankomen. Het bleek dat hij haar met regelmaat sloeg en erg hard vasthield als ze hoogoplopende discussies hadden. Iets wat hij vroeger niet deed. De combinatie van zijn opvliegende karakter en zijn cognitieve achteruitgang had een ‘monster’ van hem had gemaakt. Zo noemde zij hem; een man die in een monster was getransformeerd.
Huiselijk geweld komt voor, vaker en heftiger dan wij denken. Onze rol als zorgverlener in casussen als deze is enorm belangrijk. Wij signaleren. Wij zien. Wij horen. Wij ruiken. WIJ zijn de ogen bij iemand thuis en kunnen handelen. Handel alsjeblieft.
Wil je meer weten over ouderenmishandeling en wat je kunt doen als je het tegenkomt? Bekijk dan de meldcode huiselijk geweld.
Samen maken we de zorg beter. Word lid!
Wij zijn de verpleegkundigen, verzorgenden IG en verpleegkundig specialisten van Nederland. Verenigd in V&VN zetten we ons in voor (kennis)ontwikkeling en het versterken en positioneren van onze beroepen. Wil jij zeggenschap over jouw vak? Sluit je dan bij V&VN aan! Met ruim 100.000 leden vormen we één krachtige stem. Van de werkvloer tot in politiek Den Haag.
